BİSİKLETLE TEKİRDAĞ - KUMBAĞ'DAN UÇMAKDERE'YE

13.12.2015

Eylül ayında Marmara Adası’ndan yelkenle Tekirdağ kıyısına gelmiş ve gece kalacak liman aramıştık. İlk baktığımız Barbaros balıkçı barınağının dışındaki konteyner limanının dev vinçleri bizi dehşete düşürmüştü. Sanki Metropolis filminin içine girmiştik. Hayalkırıklığı içinde Barbaros’tan ayrılıp birkaç mil güneydeki Kumbağ balıkçı barınağına gitmiştik. Çok yerinde bir karar olmuştu çünkü Kumbağ balıkçı barınağı sahildeki yapıların bittiği ve ormanla kaplı tepelerin başladığı yerdeydi. 

Ertesi gün tekneden bisikletleri indirip Kumbağ’dan yeni asfaltlanmış orman yoluna girmiş ve epey uzun bir yokuş çıkmıştık. Ama yarıyolda Bertan’ın bisikletinin kulakçığı kırıldıktan sonra Kumbağ’a epey zorlukla bulduğumuz bir taksi ile dönmek zorunda kalmıştık. Daha sonra geri dönüp Mürefte’ye kadar giden bu yolu tamamlamayı aklımıza koymuştuk. Cumartesi günü çok sevdiğimiz Kumbağ - Uçmakdere yolunu tekrar bisikletle geçtik. 

Geçen haftasonu güneşli ama soğuk havada bisikletleri arabanın arkasına yükleyip bir buçuk saatte İstanbul'dan Tekirdağ’a vardık. Öğle yemeğini Barbaros’ta bir köftecide yedikten sonra arabayı Kumbağ balıkçı barınağının otoparkına bıraktık. Bisikletlere atlayıp yokuşu tırmanmaya başladık. Birkaç yüz metre sonra ormanın içindeydik. Kıvrılarak yükselen yolu tırmanırken karşımıza çıkan mavi deniz ve sonbaharın renklerine bürünmüş tepelerin manzarası hakikaten etkileyiciydi.

Bir saatten fazla tırmandıktan sonra inişe geçtik. Bisikletle tepeden koyverip hızla yokuşaşağı inmek insanın içinde yamaçtan denize doğru uçacakmış hissi yaratıyor. Hıza alışıp kontrol sağlayana kadar insan frenlere sıkıca asılmaktan başka çare bulamıyor. Tepelerin arasında bir köy olan Uçmakdere’ye vardığımızda saat üç buçuk olmuştu. Köy kahvesinde çay içerken önceki gelişimizde çektiğimiz zorlukları hatırladık. Köylüler bize yardım etmekten çok kendilerine fayda sağlamaya çalışmış ve bizi serseme çevirmişlerdi.

Aralık ayında hava erken karardığından Uçmakdere’den ileri Mürefte'ye doğru devam etmeyip geri dönmeye karar verdik. Gün batarken dönüş yolundaki manzaralar harikaydı. Tepeye kadar tekrar yokuş çıktık ama dönüş yolu gelişten daha kolaydı. Hem dikliği daha azdı, hem de deniz seviyesine kadar inmediğimiz için tırmanış daha kısaydı. Hava kararırken Kumbağ’da arabanın yanına geldik. Üstümüzü değiştirip kendimize geldikten sonra yorgun ama son derece keyifli halde İstanbul’a dönüşe geçtik.